கடற்கரும்புலி லெப் கேணல் நளாயினி
பெண் போராரிகளின் வீர வரலாற்றை மீண்டும் ஒரு தடவை சிந்திக்க வைத்தவள் நளாயினி ஒரு சிறந்த பெண் தலைவியாக இருந்தது மட்டும் அல்லாமல் அவள் ஒரு சிறந்த பேச்சாளரும் கூட, அப் பேச்சு திறமையூடாக பல இளம் பெண்களை போராட்டத்தில் இணைத்தவள் நளாயினி பல சண்டைகளிற்குப் போய் விழுப்புண் அடைந்தவள், நாளாயினி அவள் அவள் நினைத்து இருந்தால் தனது முதுமையையும் தனது காயத்தையும்காட்டி போராட்டமரபுக்கு ஏற்ப திருமணம் செய்து ஒரு அம்மாவாக வாழ்ந்து இருக்கலாம், ஆனால் தான் முன்மாதிரியாக சாதித்துக் காட்டினால் தான் அணைத்த போராளிகளும் தன்னை பின்தொடர்ந்து வீரவரலாறு படைத்துப் பெண்களிற்குப் பெருமை சேர்ப்பார்கள்,
என்பதில் அசையாத நம்பிக்கை உடையவள் நளாயினி, அவள் மிகவும் இரக்கம் உடையவள்
காவலரண் தொகுதி ஒன்றைத் தாக்கும் அணிக்குப் பொறுப்பாகச் சென்று வெடிபட்டு மருத்துவமனைக் கட்டிலில் சுயநினைவற்றுக் கிடந்ததாள் லெப் கேணல்பாமா அதைப் பார்த்து கண்ணீர் விட்டு அழுதினாள் நளாயினி அப்படி இருக்கும் வேளையில்தான் பாமா எங்களைவிட்டும் எட்டாததூரத்திர்க்குப் போய்விட்டாள்.ஒரு மிதிவண்டிதானும் இல்லாமலிருந்த ஆரம்ப நாட்களில் , மங்கையும் அவளும் ஒழுங்க்கைக்கு ஒழுங்கை நடையாய் நடந்தார்கள்.
வீதிவீதியாகத் திரிந்து , வீடுவீடாகக் கருத்துச் சொல்லி , புதிது புதிதாகப் பிள்ளைகளைச் சேர்த்து , கடற்புலிகள் மகளிர் அணியை உறுதியான ஒரு அத்திவாரத்தின் மீது அவர்கள் கட்டியெழுப்பினார்கள்.” ஆண்போராளிகள் துணையின்றி கடலில் நாங்கள் தனித்து சண்டை பிடிக்க வேன்றும் ”
தங்களது கனவுகளையெல்லாம் நனவாக்க அவர்கள் பட்டபாடு கொஞ்ச் நஞ்சமல்ல. என்ன வருத்தம் என்றாலும்நளாயினி கடலுக்கு வராமல் ஒரு நாளும் விடாள்.பகலெல்லாம் எமக்கு பயிற்சி தந்து ஓயாமல் இயங்குகின்ற அவர்கள் , இரவான பின்னர்தான் எம்மை ஓய்வாக உறங்கவிட்டு தமக்காகப் பயிற்சி எடுக்கக் கடலுக்குப் போவார்கள். ஆனால் அது அவர்களின் கடசிப் பயணத்திற்கான பயிற்சி என்பதுஎமக்குத் தெரியாது,
வல்வெட்டித்துறையில் ஆறுமுகசாமி யாவின் 8 செல்வங்களில் இவள் 6வது குழந்தை.
ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்பு கல்விப் பொதுத்தராதர உயர் வகுப்பைப் பாதியில் நிறுத்திவிட்டு இயக்கத்திற்கு வந்தபோது பெரிய வசதிகளைத் தூக்கி எரிந்துவிட்டுத்தான் அவள் புறப்பட்டாள்.கரும்புலியாக போவதற்கு அனுமதி கிடைத்தபின் கடசியாக தனது தாயையும் சகோதரர்களையும்பார்க்க விடுமுறையில் வீட்டிற்குச் சென்றாளாம்
வீட்டுக்குப் போயிருந்த ஒரு பொர்ணமி நாளில் முற்றத்தில் அம்மாவின் மடியில் தலைசாய்த்துப் படுத்திருந்த பிள்ளையை ஆசையோடு வருடிவிட்ட அன்னையிடம்…
அக்காவுக்குப் பத்து இலட்சம் கொடுத்து கலியாணம் செய்து வைத்தீர்கள் அம்மா , எனக்கு ஐந்து இலட்சம் thaangko இயக்கத்திற்கு கொடுக்க என்றாளாம்.இறுதி சந்திப்பில் கூட அப்பணத்தை வேண்டி இயக்க வழர்ச்சிக்குக்கொடுத்துவிட்டுச் செல்ல வேண்டும் என்பதை நினைத்த பெண் போராளி என்றால் அது அவளாகத்தான் இருக்க முடியும்,
தொலைத்தொடர்பு சாதனம் ” ஒலித்தது.
இலக்கு தெரியுது.
நல்லா கிட்ட வந்திட்டம்…
இடிக்கிறம்…. இது தான் அவளின் கடசிக்குரல்குக் கேட்டது
கூப்பிட்டால் செல்லமாகக் கோபித்து, ஒற்றைக் காலில் கலைப்பான்.
தச்சன்காட்டில், பலாலிப் பெருந்தளத்தின் ஒரு பகுதிக் காவல் வியூகத்தை உடைத்தெறிய முனைந்த ஒரு தாக்குதல்.
கை எலும்புகளையும் நொறுக்கி, வாய்ப் பகுதியையும் பிய்த்துக்கொண்டு போய்விட்டன துப்பாக்கிச் சன்னங்கள்.
ஒரு தண்டு இல்லாமல்போய், ஒரு பக்கமாய் இழுபட்டு, நெளிந்துபோயிருந்த வாயால் அவன் பேசும்போது, பார்க்கா அழகாய்த்தான் இருக்கும்.
அது மழலைக் குரல்.
பண்டத்தரிப்புக்குப் பகைவன் நகர்ந்த சண்டையில் காலை இழந்தவன், ‘பலவேகய – 02′ சண்டை துவங்கியபோது பொய்க்கால் பொருத்திக்கொண்டு ஆனையிறவுக்கு ஓடினான்.
இயக்கச்சியில் வைத்து, அடிக்காத குறையாய் துரத்திக் கலைத்த தளபதியோடு சண்டை பிடித்துக்கொண்டுதான் அவன் திரும்பி வந்தான்.
‘மணியந்தோட்டம் – 02′ பயிற்சி முகாம், நான்காண்டுகளுக்கு முன்னர் லக்ஸ்மனை போரிற்குத் தயாராக்கியது.
யாழ்ப்பாணக் கோட்டைதான் அந்த வீரனின் முதற்களம்.
மாங்குளம், சிலாபத்துறை, ஆனையிறவு, மணலாறு, காரைநகர், பலாலி; பகைவன் கூடாரமடித்த இடங்களிலெல்லாம் அந்த வீரன் போர்தொடுத்தான்.
குடிமகனொருவன் தன் தாய்மண்ணுக்குகாகச் செய்யக்கூடிய அதியுயர் தியாகத்தைத் தான் செய்யவேண்டுமென்ற வேட்கையை, சுவாசப் பகல் சுமந்துகொண்டு திரிந்தான் அந்தக் கரும்புலி.
அந்த சர்ந்தப்பத்திற்காக அவன் கடல்மடியில் தவம் கிடந்த நாட்கள் ஏராளம்.
சதுரங்கப் பலகையில், தனது சேனையை மதிநுட்பத்தோடு வழிநடாத்தி, எதிராளிகளின் அரசர்களை முற்றுகையிட்டு, முறியடித்து வீழ்த்துகிற அந்த சதுரங்க வீரன்.
கற்பிட்டிக் கடலில், ஒரு கரும்புலியாய் எதிரியின் “கடல் அரசனைத்” தகர்த்து மூழ்கடித்தான்.
‘ஆசீர்’ கடற்பயிற்சிப் பாசறையில் தளபதி சாள்ஸ் வனைந்தெடுத்த கடற்புலி வீரர்களுள், லக்ஸ்மனும் ஒருவன்.
கிளாலிக் கடற்தளத்தில் அந்த வீரத் தளபதி வீழ்ந்தபோது, அவனது கைகளில் வளர்ந்த இந்தக் கரும்புலிக் குழந்தைகள் வெகுண்டெழுந்தார்கள்.
சுட்டெரித்துச் சாம்பராக்க எங்கள் கடலெங்கும் பகைவனைத் தேடியலைந்தார்கள்.
பருத்தித்துறையில் ‘சுப்பர் டோறா’ வைத் தகர்த்தபோதும், இதயத்தில் விழுந்த அந்த ஆழமான காயம் ஆறவேயில்லை.
அந்தத் தளபதியின் நினைவோடு ஆரம்பிக்கப்பட்ட பயிற்சிக் கல்லூரியில் பயின்று வெளியேறிய மாணவர்கள்தான்.
சிலாபத்துறையில், பகைவனின் மடியில் நெருப்பு மூட்டினார்கள்;
‘சாகரவர்த்தனா’ வைச் சாகடித்துச் சாதனை படைத்தார்கள்.
லக்ஸ்மன் இயல்பாகவே கெட்டிக்காரன். விஷயம் தெரிந்தவன்.
அநேகமாக, பொதுவான எல்லா விடயங்களைப் பற்றியும் அவனது மூளைக்குள் பதிவுகள் இருந்தன.
முகாமிற்குப் பொருள்கள் ஏற்றிவரும் உழவுப்பொறி ஐயாவைப் பார்த்து, “நடுப்பெரிய சில்லு ரெண்டுக்கும் எத்தினை கிலோ காத்து?” என்பான்.
ஐயா தலைசொறிந்து நிற்க, “பெரிய சில்லுகள்தானே, எப்படியும் 150, 200 கிலோவரும்” என நாங்கள் நினைக்க….
“40 கிலோதானய்யா……….. கணக்கா இல்ல” மேதாவியாய் பதில் சொல்லுவான்.
பள்ளிக்கூட மைதானத்தில் துடுப்பெடுத்தாடிக்கொண்டிருக்கும் பையன்களைக் கைதட்டிக் கூப்பிட்டு,
“கிரிக்கற் பந்து எவ்வளவு நிறை இருக்க வேண்டும்?” என்பான்.
பதில் தெரியாமல் முழித்து, அப்பாவித்தனமாய்ச் சிரிக்கும் பையன்களைப் பார்த்து “110 கிராம் தம்பி” சொல்லிவிட்டு வருவான்.
அவனைப் பெரிய அறிவாளி என்று சொல்வதற்கில்லை: ஆனால், எவரோடும் எதைப்பற்றியும் கதைக்கக்கூடிய அளவுக்கு அவன் இருந்தான்.
அது அவனது சிறப்பு இயல்புகளில் ஒன்று. வீட்டுக்கு வெளியில், நாட்டுக்கு வெளியில், பூமிக்கு வெளியில், எங்கள் ஞாயிற்றுத் தொகுதிக்கு வெளியில், எல்லையற்ற இந்த பிரபஞ்சத்தின் வெளியில் மானிடன் கண்டுபிடித்த எல்லாவற்றையும் பற்றித் தானும் அறிந்திருக்க வேண்டும் என்ற முனைப்பும் முயற்சியும் கொண்டவன் லக்ஸ்மன்.
அந்த ஆர்வத்தினால்.
எல்லாவற்றையும் பற்றித் துருவித் துருவி ஆராய்வான்.
‘றாடர்’ படிப்பிக்க வந்தவர் குழம்பியே போனார். அவன் குடைந்த குடையலுக்கு பதில் சொல்ல முடியாத அளவுக்கு,
“பிரண்டவன்”
‘பிரணவன்’ என்ற அவனது இயற்பெயரை நாங்கள் தான் இப்படி மாற்றினோம்!
பிறந்தது 05.07.1974இல்.
ஊர் நல்லூர்; சங்கிலி மன்னனின் பழைய இராசதானி.
படித்தது யாழ்ப்பாணம் ‘ஸ்ரான்லி கல்லூரி’யில் கிரிக்கற் பைத்தியம்.
வீட்டில் துடுப்போடும் பந்தோடும்தான் படுக்கைக்குப் போவானாம்.
லக்ஸ்மனுக்கு தச்சன்காட்டுச் சண்டையில் வெடிபட்டு, ஒரு கையில் இயக்கம் இல்லாமல் போய்விட்டது.
பண்டத்தரிப்பில் மிதிவெடி வெடித்து ஒரு காலில் பாதம் சிதைந்துபோய்வ்ட்டது.
இருந்தபோதும், கடலில் இறங்கி, தோழர்களின் தோள்களைப் பற்றி மெல்ல மெல்ல நீந்தப் பழகியவன், கொஞ்சகாலத்திற்குப் பிறகு, தன்னந்தனியாக நீந்திக் கடந்த தூரம் 5 கடல் மைல்கள்
லக்ஸ்மன் நல்லதொரு படகோட்டி. நீண்டகால அனுபவம் பெற்றிருந்தவர்களை விடவும் குறுகிய காலத்திற்குள் அவன் பெற்றிருந்த திறமை, எங்களை ஆச்சரியப்பட வைத்தது. கடற்புலிகளின் சிறந்த படகோட்டிகளுள் ஒருவனென அவனைச் சொல்ல முடியும். இறுதியில் அவனும் தன்னை தாய் நாட்டிற்கு அற்பணித்தான்,
கோயில் போரதீவு கிராமத்திவு மட்டக்களப்பு
கந்தசாமி; அம்மா யோகம்மா இவர்களின் புதல்வன் தான் வாமன், இந்திய இராணுவ உள்வரவின்போதுதான், அவர்களின் கெடுபிடியால்தான் வாமன் இயக்கத்திற்கு வர நேர்ந்தது இல்லையெனில் அந்த ஏளைவிவசாய்யின் குடும்பத்தில் அவனும் ஒருதனாக உளைத்து ஓரு சிறந்த விவசாகியாக வந்துயிருப்பான், ஆனால் அப்படி வருவதற்கு இந்திய இராணுவம் அவனை விடவில்லை.
,இந்திய நெருக்கடி; அடிவருடிகளின் அனர்த்தங்கள்: நிம்மதி இழந்துபோன வாழ்வு. அதனால் அவன் போராட்டத்தில் இணைந்தான் பயிற்சி முடிந்து,ரி. 56 அவனுக்கு வழங்கப்பட்டு ஒரு விடுதலைப் போராளியாக அவன்வெளியே வந்தான்,
மண்டூர் அவனது முதற்களம். இரும்புப் பாலத்தடியில் ஒரு பதுங்கித் தாக்குதல். இலக்கு, இந்திய வல்லரசின் ஒரு தரைப்படை ரோந்து அணி.விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தின் தலைசிறந்த சேனாதிபதிகளில் ஒருவரும், தென் பிராந்தியத் துணைத் தளபதியுமான லெப்ரினன் கேணல் றீகன், களத்தில் நின்று வழிநடாத்திய அதிரடிதாக்குதலில்.
நடு வீதியில், 30 இந்தியச் சிப்பாய்கள் பிணங்களாய்ச் சுருண்டார்கள். இதுதான் இவனின் முதலாவதுதாக்குதல் அனுபவம், அதைத் தொடர்ந்து இந்திய இராணுவம் வெளியேறிய பின்னர் 1989 கடசியப்பகுதியில் கால்நடையாக யாழ்ப்பாணம் வந்து சேர்ந்தான்,
தளபதி சொர்ணம் அவர்களின்1.4 ரீமில் ஒரு போராளியாகயிருந்தான் கிறிது காலம் அவனின் திறமையைக்கண்ட தளபதி சொர்ணம் அண்ணை அவனை தலைவரின் பாதுகாப்பு அணியில் இணைத்தார் அவனுக்கு மிகவும் பொறுமதியான ஆயுதம் ஆன வாகன எதிர்ப்பு ஆயுதம் லோ வழங்கப்பட்டது,
அப்பொழுது நாங்கள் ஒரு ஒன்றுகூடலிக்காக தலைவரோடு பழை எழுதுமட்டுவாழுக்குச்சென்றோம், அப்பொழுது சில குறிப்பிட்ட போராளிகளைக் கூப்பிட்டு தலைவர் ராக்கேட்டை நோக்கிச் சுடுமாறு கட்டளை வழங்கினார், முதலாவது டெல்சனைக்கூப்பிட்டு மினி மினியால் சுடுமாறு கட்டளை வழங்கினார்.
நூறு மீற்றறில் இரண்டு 7-7 பிடித்தது நீர் ஆமியைக் கொல்லவில்லை ஆனால் காயப்படுத்தி விட்டாய் என சொல்லி அவரை அனுப்பினார் ,,அடுத்து தலைவர் வாமனைக்கூப்பிட்டார் வாமன் 200 மீற்றறில் இருந்து வேகமாக ஓடி தலைவரிடம் வந்தான் ௹று மீற்றர் தூரத்தில் இருந்து ஒரு பளைய வாகணத்திற்கு லோவால் அடிக்குமாறு தலைவர்கட்டளை வழங்கினார் வாமன் குறி தவறாமல்லோவால் அடித்தான் வாகனம் பத்தி எரிந்தது தலைவர் சிரித்தார் வாமனிடம் போய் தோழில் தட்டி நீர் ஒரு கிறோ என சொல்லி அனுப்பினார்,
இப்படிதவைரோடு வாமன் இருந்த வேளை வாமனுக்கு ஒரு எலும்பு உரிக்கி நோய் வந்தது, அது கைகால் மடிக்கும் வேளையில் மடக் மடக் என சத்தம் கேட்கும் அதை யாழ்பாணத்தில் இருந்த குகதாஸ் டோட்டர்தொட்டு அனைவரிடமும் காட்டப்பட்டது, ஆனால் அது சுகப்படுத்தமுடியாதவருத்தமாகவே இருந்தது, அதனால் மனம் உடைந்த வாமன் கரும்புலியாகப் போவதற்கு பல முறை தலைவரிக்குக்கடிதம் எழுதினான், அதற்கு தலைவர் அனுமதி வழங்கவில்லை,
அடுத்து தனது கோப்பாய்யில் உள்ள தாய்மாமனின் வீட்டிற்கு விடுமுறையில் செல்வதற்கு சொர்னம் அண்ணையிடம் அனுமதி கேட்டான், அதற்கு அவர் என்னைக்கூட்டிக்கொண்டுபோகுமாறு கட்டளை வளங்கினார், நான் கூட்டிக்கொண்டு போனேன், அந்த ஊர்சனம் அவரிக்கு மட்டக்களப்பார் என பேர் வைத்துயிருந்தார்கள். எனவே மட்டக்களப்பாரின் வீடு எங்கே என எல்லோரிடமும்கேட்டு அங்கே இருவரும்சென்றோம் .
வாமன் அங்கே சென்றதும் தனது மாமனாரைக் கட்டி அனைத்து தனக்கு வருத்தம் வந்து விட்டது என சொல்லி அழுதினான் மாமனாரும் அவனுக்கு ஆறுதல் சொன்னார், அவர்கள் மலைப்பாறைகளைத்தோண்டி வாழைத்தோட்டம் செய்து இருந்தார்கள் அதை நாங்கள் இருவரும் சுற்றிப்பார்வையிட்டோம், அடுத்து அன்று பகல் எகளிற்குச்சாப்பாடுதந்தார்கள் நாங்கள் சாப்பிட்டோம்,, பிற்பகல் எங்களின் ரெட்டி முகாமிற்குச் சென்றோம்,
அடுத்து சாவகச்சேரியில் உள்ள எமது படையணி மருத்துவமனைக்கு வாமன் சென்றான் அங்கே கிச்சைக்காக பல மாதம் நின்றான், அவ்வேளை எனக்கு பல் வருத்தம் வந்து அங்கே நானும் சென்று இருந்தேன் அப்பொழுது வாமன் ஓடிவந்து எனது காலில் விழுந்து அழுதிரைனான், ஏன் என கேட்டேன் நீர் சொன்னால் தலைவர் கரும்புலியாக என்னை அனுப்புவார் என்றான், அது எப்படி நடக்கும் என்று கேட்டேன் அதற்கு அவன் தலைவர் என்னை நம்பவில்லை இப்பொழுதும் கரும்புலிக்கு ஆட்கள் எடுத்துக்கொண்டுதான் இருக்கின்றார்கள்.
அதனால் பலயீனமான வாமனிக்கு பலமான நானும் அவனோடு கரும்புலியாகச் சென்று இருவரும் அக்கடமையை செய்து முடிப்போம் என கடிதம் எழுதி தலைவருக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்றான், நானும் அவனின் கவலையைப் பார்த்து பரிதாபப்பட்டேன், பின் அவனே சென்று அவசரமாகக் கடிதம் ஒன்று எழுதி என்னை சையன் வைக்குமாறு சொன்னான் நானும் வைத்தேன் அக்கடிதம் சொர்ணம் அண்ணையூடாக தலைவருக்குச்சென்றது, ஒரு நாள் சொர்ணம் அண்ணை என்னைக் கூப்பிட்டார், உன்னை கரும்புக்கு அனுப்ப ஏலாதாம் கால் கை இல்லாமல் போனால் சந்தர்ப்பம் தரலாமாம் ஆனால் வாமனை அனுப்பலாம் என்று தலைவர் சொன்னதாக சொர்ணம் அண்ணை என்னிடம் சொன்னார், சரி என்று கேட்டேன். ஒரு மாதம் களித்து வாமன் என்னை வெளியில் இருந்து போன் எடுத்தான் என்ன வாமன் சுகமாய் இருக்கின்றாயா? என்று கேட்டேன், நான் உரிய இடத்திற்கு வந்து விட்டேன் அண்ணை என்னை சந்தித்தவர் நான் அவரோடு கதைத்து அவரோடு சாப்பட்டனான், அப்பொழுது அவருக்கு இறுதிப் பரிசாக ஒரு T. சேட்டும் வேண்டிக் கொடுத்தேன்.
அடுத்து 4 வசனம் எழுதி சுகித்தம்மாவின் வீட்டிற்கு அனுப்பியுள்ளேன், அதையும் வேண்டி எடு நிலையாக படைத்தவனிடம் செல்கின்றேன் இனிமேல் நான் உன்னைச் சந்திக்க மாட்டேன் இது கடசிக் கடிதம் என நினைத்துக்கொள் எமது வளி காட்டியை கவனமாகப்பாதுகாத்துக்கொள் எனது கடசிச் செய்தி கேட்டதும் என்னைப் பற்றி எழுதி மக்களிற்குத் தெரியப்படுத்து இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை உருவாக்கிய உமக்கு எனது நன்றிகள் என வாமன் என்னிடம் நேரடியாக தெரியப்படுத்தினான் இதுதான் அவரின் கடசிக்கதை, ஒரு கரும்புலி மரவனின் உணர்வு எப்படி இருந்தது என்பதை அறிந்து கொள்ளுங்கள்,
,19/09/1994அன்று வாமன் லக்ஸ்மன் ஒரு பக்கமும் மங்கை, நாளாயிணி மறுபக்கமும் கரும்புலியாகச் சென்று சாகரவர்த்தனா போர்கப்பல் மீது மோதினார்கள் ஒரு பக்கமாய்ச் சரிந்து மூழ்கிக் கொண்டிருந்த கப்பலின் மீது , தாவிப் பாய்ந்தனர் கடற்புலிகள்.
மூர்க்கத்தனமான தாக்குதல்….
துப்பாக்கிகளின் முரட்டுத்தனமான உறுமல்.. !
” பொங்கு தமிழுக்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமென்று சங்கே முழங்கு ”
செய்யுள் ஆக்கியவர் பாரதிதாசன்.
செய்து காட்டியவர் பிரபாகரன்.
கடலுக்குள் குதித்துக் கைகளைத் தூக்கியோரை , கப்பலில் எடுத்த ” 50 கலிபர்களோடு ” கரைக்குக் கொண்டுவந்தனர் கடற்புலிகள்.
ஒருவர் கப்பலின் தளபதி – அடுத்தவர் கப்பலின் துணைத் தளபதி.
போர்க்கைதியாய் உள்ள கொமாண்டர் சொன்னார்…..
எனது 20 வருட படியில் வாழ்வில் என்றுமே மறக்கமுடியாத நிகழ்வு , என் கண்களால் பார்த்த இந்தத் தற்கொடைத் தாக்குதல்தான்.
தேசியத்தலைவர் கூறினார்….
சிறீலங்கா கடற்படியின் ஒரு காப்பர் தளபதியை , தமிழீழக் கடற்படையின் ஒரு பெண் தளபதி சிறைப்பிடித்தாள். அவர் உயிரைக் காக்க சரணடைந்தார். இவள் வெறியைப் பெற உயிர் துறந்தாள்.
1994 . 09 . 19 அன்று நள்ளிரவில் தயாரிக்கப்பட்ட திட்டத்தில் எந்தவிதப் பிசகுமே இல்லாமல் செய்து பார்த்த பயிற்சிகளில் எந்த தவறுமே நேராமல் நளாயினியும் – மங்கையும் இவர்களைத் தொடர்ந்து வாமனும் – லக்ஸ்மனும் மோதியதில் ” சாகரவர்த்தனா “ மூழ்கத் தொடங்கியது.
இதனால் எத்தனை உயிர்கள் மகிழ்கிச் அடைந்தது என்பதைப் பார்ப்போம்,22/10/2002 அன்று விடுதலை புலிகளிற்கும் அரசாங்கத்தற்கும் ஏற்பட்ட பேச்சுவார்த்தையின்போது, ஓமந்தையில் வைத்து சுத்ததக் கைதிகளை பரிமாறுவது என முடிவு எடுக்கப்பட்டதற்கு அமைவாக சாகரவர்த்தனா போர்கப்பலில் விடுதலைப் புலிகளால் சிறைப்பிடிக்கப்பட்ட கப்டன் வோயாங்கோடை உட்பட 9 இராணுவச்சிப்பாய்களை விடுதலைப் புலிகளின் தளபதிகளான தளபதி வானு தளபதி தீபன் தமிழ்ச்செல்வன் பிரிகேடியர் சகிக்குமார் உட்பட மேலும் பல போராளிகள் அவர்களைக் கூட்டிக்கொண்டு ஓமந்தை சென்றார்கள்,
கரும்புலி மேஜர் கெனடி உட்பட 07 எல்லைப்படையினனை வடபிராந்திய தளபதி மற்றும் சட்டமா அதிபர் அவர்களைக்கொண்டுவந்து விடுதலைப் புலிகளிடம் ஒப்படைத்தார்கள்,
தெரியவில்லை…..! ?
